Waar de lavastenen zomers wel 65 graden warm kunnen worden in de verzengende zon, was het vandaag prettig wandelweer met zo nu en dan een drupje regen. Craters of the Moon is een bijzonder landschap waar je steeds andere verschijningsvormen tegenkomt van vulkanisch gesteente. Van fijn gruis of vlijmscherpe stenen, tot grillige vormen of complete lavatunnels. Van een afstand is alles zwart, doods en ondoordringbaar, maar van dichtbij is het kleurrijk en blijft het je boeien. Linde en Floor rapen bijna ieder steentje op om te laten zien en stellen elke keer weer de vraag of ze die echt niet mee mogen nemen. Nee, in deze parken mag je niets mee nemen, ook geen klein steentje. Dat doen wel als wel als we het park net uit zijn... Flora en fauna hebben hier moeilijk, maar toch zie je hier in de lente overal mooie kleine bloempjes tussen de zwarte keien omhoog komen.

We hebben twee korte wandelingetjes gemaakt over mooi geplaveide paden. Dat doet men niet alleen om ze wheelchair-accessible te maken, maar vooral om de verleiding van het pad af te gaan te verminderen. Lavagesteente mag dan keihard lijken, veel brokkelt af zodra je erover loopt en de plantjes die er groeien hebben het al zo zwaar. Maar in ieder geval konden Linde en Floor deze wandelingetjes met de van thuis meegebrachte step doen (Hoe zou het toch komen dat we zo'n 175 kilo aan bagage in het vliegtuig hadden?). Voor hen was de wandeling 2x zo leuk en voor ons gaat het 4x zo snel.

Daarna een langere wandeling wat meer door het achterland en 's middags nog een wandeling door de Indian Tunnel met een park ranger. In deze tijd van het jaar loop je dan nog maar met z'n achten met de ranger mee ipv in het hoogseizoen met 50 of meer. Allerlei zaken die ons niet zouden zijn opgevallen of hoe een en ander ontstaan is kan hij vertellen, waardoor je met andere ogen naar deze natuur gaat kijken. Zo wisten wij bijv. niet dat de voornaamste zoetwatervoorraad van Idaho (de potato state, waar ook de McDonalds frietjes vandaan komen), opgeslagen ligt in dit poreuze lavagesteente.

Wij dachten dat we dit parkje snel even mee zouden pikken, maar het heeft ons langer geboeid dan gedacht. Eind van de middag zijn we naar Idaho Falls gereden naar een vooral niet natuurlijke camping, maar wel eentje met internet om het thuisfront weer op de hoogte te kunnen brengen van de vorderingen en de mail te lezen.