Vannacht werden we om 3.30 uur opgeschrikt door een auto die langzaam over de camping reed met de muziek verschrikkelijk hard aan. Op zich mooie muziek, maar het tijdstip was wat ongelukkig gekozen. 's Ochtends zagen we aan de slingerende sporen op het gravelpad, dat dit waarschijnlijk een zatte malloot was geweest.

Het ontbijtwandelingetje ging naar de Five Finger Rapids in de Yukon River. Hier staan 4 grote rotspartijen in de rivier waardoor er een gevaarlijke stroming ontstaat. Tijdens de Klondike Goldrush moesten de raderboten één van de 5 smalle vaarroutes kiezen. De wandeling naar de stroomversnelling begon met Yukon's langste trap met ruim 150 treden. Je moet toch wat om toeristen te trekken.

Tijdens het rijden had Inge de camera klaar voor gebruik op haar schoot liggen voor het eventuele wild, maar toen Lynx nummer 4 zich aandiende (en we zagen hem al ver van te voren langs de weg staan) waren we toch weer te laat. Hij wandelde rustig de weg over en was verdwenen voordat we stil stonden. Helaas, maar toch blij dat we dit schuwe dier al vier keer hebben gezien. Dus bij gebrek aan een lynx, maar een foto van een mooie vlinder gemaakt.

Tijdens de lunchpauze aan Lake Laberge deed een 84 jarige manke opa (in gezelschap van twee dames een tikje ouder dan wij) na een boottochtje zijn best om zijn boottrailer het water in te rijden. Later bleek dat dit zijn eerste boottripje was na een ziekenhuisopname. Nadat hij bijna enkele bear-proof vuilnisbakken omver had gereden, de trailer met geen mogelijk enigszins recht achteruit gereden kreeg en vervolgens samen met één van de dames probeerde de trailer al tillend in het rechte spoor te zetten, kon Marijn het niet langer aanzien. Op de vraag op ze misschien hulp nodig hadden werd maar gelijk gevraagd of Marijn misschien de trailer in het water kon rijden. De dames konden het blijkbaar ook niet. De trailer in het water rijden ging soepel, maar toen begon de ellende pas echt.

De dames wilde geen natte voeten krijgen en stonden wat hulpeloos aan de boot te trekken. Opa meende zich ondertussen ook nuttig te moeten maken en reed de auto met trailer maar wat dieper het water in. Behalve dat de auto met trailer binnen een paar meter weer behoorlijk geschaard stond, had hij de trailer ook van het betonnen pad in het meer weten te rijden en stond hij met zijn auto al zo ver in het water (ondanks luidruchtige waarschuwingen van ons) dat het een wonder was dat de motor niet afsloeg en dat het net niet uitdraaide op een echte reddingsactie.

Marijn heeft deze vakantie vaak genoeg gezien hoe ze een boot op een trailer zetten, dus gaf hij opa en de dames het advies eens te proberen om de boot gewoon op de trailer te varen. Nadat opa met pijn en moeite in de boot was geklommen lukte het hem om de boot diagonaal op de trailer te varen. Op zich knap, maar echt handig was het niet. Met hulp van een vriendelijke Duitser werd de boot recht op de trailer getrokken en vastgesjord.

Marijn reed de auto met trailer uit het water, maar vervolgens moest opa nog uit de boot. Samen met de Duitser werd hij uit de boot gehesen, waarbij opa zijn schouder bezeerde.

Sneu om te zien dat iemand die zijn hele leven gevaren heeft, volgens de dames althans, een aantal noodzakelijke vaardigheden die horen bij het varen niet meer beheerst.

's Middags zijn we op de camping bij de Takhini Hot Springs (vlakbij Whitehorse) gaan staan en hebben in de hot springs het vuil van ons lijf gespoeld. Floor ontpopt zich als een echte rivierotter. Ze springt continu van de kant het water in, hoeft niet meer opgevangen te worden, gaat koppie onder, laat even een boertje en staat onvermoeibaar alweer op de kant voor de volgende duik. Erg leuk om te zien hoe ze zich vermaakt in het water.