De wandeling naar Grinell Lake in Glacier NP was mooi, kende weinig hoogteverschil en de bloemetjes lieten zich eindelijk zien langs het pad. Een beetje spannend was het soms wel, omdat we meerdere keren langs kakelverse berenpoep liepen. Maar aangezien Linde en Floor genoeg herrie maakten, kon de eventuele beer zich ruimschoots van te voren uit de voeten maken.

Aangekomen bij Grinell Lake moesten we nog over wat sneeuwveldjes klauteren, maar dat maakte het voor Linde en Floor alleen maar leuker. De sneeuw lag aan onze oever tot in het water waardoor het meer er prachtig bij lag. Marijn zakte voor de tweede keer door de sneeuw in het water, maar trok net op tijd zijn voeten omhoog om natte voeten te voorkomen. Zal hij het ooit leren...?

De terugweg was voor Linde en Floor wat te lang. Behalve de afstand (11 km) viel vooral de brandende zon (25^oC) loodrecht op de onbeschutte berghelling ons allemaal zwaar. Maar beide hebben zich kranig gedragen vandaag.

En toen was het alweer tijd om Amerika te verlaten. Als we terug kijken moeten we Frans gelijk geven dat ook de Amerikanen best aardig zijn, maar toch vonden we de Canadezen een tikje hartelijker. Zo raakte we bij de grensovergang aan de praat met een Canadese douanier, uit Ierse ouders, die een hekel had aan Fransen, die niet moeilijk deed over wat fruit dat we nog bij ons hadden, die jarig is op 13 augustus, etc. Altijd leuk dat soort onverwachte gesprekjes.

Omdat we wat ingelopen zijn op ons schema kunnen we Waterton Lake National Park, dat grenst aan het Amerikaanse Glacier NP, ook nog even meepikken. Daar staan we nu op de camping waar 3 Mule Deer op hun gemak midden tussen de campers en trailers staan te grazen en zich liggen te wassen.