Vandaag zijn we tot Tok gevorderd in Alaska. Het was weer tientallen kilometers stuiteren geblazen op de Alaska Highway! Soms haalden we 80 kilometer per uur, maar vaak was het zeer behoedzaam rijden. Een enkele keer vlogen wat deurtjes in de camper open, maar daar bleef het bij. Achter uit de camper kwamen ook wisselenden geluiden. De één riep ‘Joehoe!' (Linde), terwijl de ander wat stilletjes zei: ‘Ik ben wat misselijk'(Floor). Vooral de Canadese kant van de highway was slecht. De Amerikanen hadden hun deel wat beter voor elkaar.

De reden van al die glooiingen is dat de weg is aangelegd op permafrost. Door de temperatuurstijging ontdooit er steeds iets meer van de bovenste bodemlaag, waardoor die wat in elkaar klinkt en dus ook de weg meeneemt die daarop ligt. Ook krijg je hierdoor steeds meer poeltjes en meren, waardoor het een enorm wetland is geworden.

Het was regenachtig vandaag, maar daardoor wel prettig koel voor de afwisseling. De omgeving kreeg wel een troosteloze aanblik. Maar of dat in het zonnetje er nou zoveel beter uitgezien zou hebben weet ik niet.

Onderweg hebben we nog eens geïnformeerd naar de bosbranden in Alaska, omdat er overal een soort van brandlucht hangt. Er blijken zo'n 70 grote bosbranden te woeden, maar dat is niet ongebruikelijk hier. Dus geen reden voor ongerustheid.

We hopen vannacht wat beter, maar vooral langer te slapen dan gisteren. De twee jongste dames konden de slaap maar niet vatten en waren om 0.30 uur nog met de lego aan het spelen, terwijl wij al zo ongeveer sliepen.

O ja, voordat ik het vergeet: de klok is weer een uur terug gegaan. Dus 10 uur tijdsverschil.