Het was vanochtend nog maar een uurtje rijden naar Denali National Park. In het park zijn we eerst bij de hondenslede demonstratie gaan kijken. Van oudsher vervullen deze honden een belangrijke rol in het park, omdat zij met hun slee een perfect vervoermiddel zijn in de koude winters hier. Tegenwoordig worden ze in de winter nog steeds ingezet, maar hebben ze meer een traditionele en toeristische waarde. Ze hebben hier uiteraard Alaskan Husky's en niet de bij ons beter bekende Siberian Husky's. De Alaskan Husky's zijn wat slanker en beter getraind voor het lopen van lange afstanden.

Een enthousiaste Park Ranger vertelde over de historie van de sledehonden in Denali en liet de honden een kort rondje lopen voor het talrijke publiek. Hij kon de slee maar ternauwernood binnen het spoor houden.

Eind van de middag zijn we met de shuttle-bus nog een stukje het park in gegaan. Alvast een voorproefje voor morgen, wanneer we een hele dag in de bus zitten. Een pilletje tegen wagenziekte kan geen kwaad. Dat weten we nu niet alleen uit onze eigen buservaring, maar dat hoorde we ook van anderen in de bus.

Op de terugweg stapte er nog een klagerige Park Ranger in die zat te mopperen dat ze hier nog geen zwarte beer had gezien. Wij zagen vandaag in ieder geval de Ptarmigan (sneeuwhoen), Alaska's nationale vogel. En deze keer niet opgezet.

En na het avondeten heeft Marijn Linde verlost van alweer haar 3^e losse tand deze vakantie.