De weersvoorspellingen kwamen vandaag helaas uit: koud (13⁰C) en nat. In combinatie met de laaghangende bewolking die tegen de berghellingen en boven zee hing, zag het er allemaal erg somber uit.

Maar eerst hadden we vanochtend een ‘luxe' ontbijt genoten op de camping. Op deze camping konden campinggasten namelijk een gratis ontbijtje nuttigen. Niet bijzonder, maar wel aardig van de campingbaas.

Op zijn advies zijn we een paar honderd meter voorbij de camping gaan kijken bij Bear Creek, waar de zalmen hun beurt afwachten om een dam c.q. zalmtrap te nemen. Hier houdt men in de gaten hoeveel zalmen elk jaar terugkeren naar Bear Lake. We zagen zowel de Sockeye als Coho zalmen in de beek, die hun best deden voorbij de hindernis te komen. We hadden ook op een beer gehoopt die hier frequent schijnt te zijn, maar hij liet zich niet zien.

Om op het Kenai Peninsula wildlife te kunnen zien, hebben we een boekje gekocht met 62 locaties waar mogelijk wild te zien is, op algemeen bekende locaties, maar vooral ook op de minder bekende. Maar zelfs met routebeschrijving (of dat wat ervoor door moet gaan) lukt het niet altijd de juiste plek te vinden. Zo kwamen we vanochtend uit bij het Dry Dock annex scheepskerkhof van Seward. Samen met het sombere weer zag dat er nou ook niet echt opbeurend uit.

De geplande wandeling hebben we maar even opgeschoven en zijn naar het Alaska Sealife Center gegaan. Een leuk aquarium, waar je bijvoorbeeld midden tussen tufted en horned puffins en andere watervogels kunt staan en waar een Arctic Tern over je hoofd scheert, zonder dat je door een glazen wand moet kijken. Hopelijk zien we de puffins ook nog een keer in het wild, want het zijn erg leuke vogels.

Om bij een ander wildplekje uit het boekje te komen moesten we zo'n 5 km over een gravelweg rijden. Nu zijn we al heel wat gewend, maar dit sloeg werkelijk alles. Zoveel kuilen hebben we nog nooit in een weg gezien. Er was geen meter te ontdekken zonder kuil. Om de stuiterende camper een beetje heel te houden, moesten we stapvoets rijden. Uiteindelijk hebben we niet meer dan twee aalscholvers en een zeearend gezien. Zelfs de zeearend zat mistroostig zijn vleugels te drogen in een dode boom. Tja, het kan niet altijd prijs zijn.

Toen we eind van de middag terugreden naar de camping zagen we nog een vos langs de weg en op de camping kwam de campingbaas ons nog roepen dat er een zwarte beer aan de andere kant van de weg stond. Zo hadden we toch nog wild gezien.