Vandaag hebben we de rest van de Tok cut-off gereden. In Tok aangekomen roken we weer de inmiddels bekende brandlucht van enkele weken terug toen we ook hier waren. Blijkbaar brandt het hier nog steeds.

Vanuit Tok hebben we de Taylor Highway naar Chicken genomen. Ook zo'n oud goudzoekersgat waar eigenlijk niet veel meer is te beleven, behalve dan dat de benzine nog duurder is dan in Valdez.

Vanuit Chicken tot aan de grens met Yukon (Canada) is het bijna 70 kilometer stuiteren over een niet al te beste gravelweg. Naast enkele goudzoekers die hier nog steeds rijk denken te worden, zagen we een personenauto staan met een lekke band en bij de grens stond een Cruise Canada camper ook met een lekke band. Dat gaf te denken. De laatste waren Zwitsers die van de Canadese kant van de grens kwamen en ze hadden ruim 30 kilometer met die lekke achterband doorgereden. Ook al heb je dubbele wielen achter, dit leek ons toch niet zo handig. Dat vond de douanier ook en die verbood hen zo verder te rijden. Drie uur later was een monteur uit Dawson City gearriveerd om de band te verwisselen (bij onze campers krijg je nl. geen gereedschap om zelf je banden te verwisselen).

Na even een praatje gemaakt te hebben met deze onfortuinlijke Zwitsers kwamen we erachter dat het merendeel van de resterende 105 kilometer over de Top-of-the-World Highway naar Dawson City ook gravel was. Dat stond op geen van onze wegenkaarten. We waren al behoorlijk door elkaar geschut en hier zaten we niet echt op te wachten. Maar terug was ook geen optie. Uiteindelijk bleek er nog 65 kilometer onverhard te zijn (de andere 40 kilometer was asfalt met gemene kuilen), maar wel duidelijk beter dan de eerdere gravelweg van vandaag. Een week geleden dachten we nog dat de ideale snelheid over een gravel wasbord zo'n 50 km/uur was, nu kwamen er achter dat de truc eigenlijk is om zo hard mogelijk te rijden. Om het toch nog verantwoord te houden reden we zo'n 70 km/uur.

Na ruim 3 maanden weten we wel wat er allemaal kan rammelen aan de camper, dus overal zitten stukjes keukenrol of kartonnetjes tussen. Hierdoor bleef het gerammel en gekletter binnen de perken en kunnen we zelfs het aardewerken servies heel houden.

De Top-of-the-World Highway doet zijn naam overigens alle eer aan. Hij gaat hoog over de bergruggen (zonder vangrail en met vrij uitzicht naar beneden) en biedt prachtige vergezichten. Tenminste, normaal gesproken dan bij helder weer. Het was weliswaar onbewolkt, maar door de enorm dichte smog die veroorzaakt werd door de bosbranden, zagen we er weinig van. Behalve de smog rook je de brandlucht ook goed. Aangekomen in Dawson City was de smog en brandlucht iets minder, maar nog steeds zag de zon eruit als een oranje avondzonnetje. Hopelijk wordt dit snel minder.

Deze bosbranden zijn een jaarlijks terugkerend fenomeen en dat was onderweg ook duidelijk te zien. Tientallen kilometers reden we door gebieden die in voorgaande jaren waren verwoest door bosbrand. Alleen kale boomstammetjes blijven staan en als eerste begint er donkerroze Fireweed te groeien (nu bijna uitgebloeid). De daarop volgende jaren komen de struiken en eerste boompjes weer terug. Maar dat hoort er hier gewoon bij en men doet er ook niet moeilijk over.

O ja, voor degenen die meeschrijven: de klok is weer een uurtje vooruit gegaan, dus 9 uur tijdsverschil.