Dag 26: Druk Memorial Weekend

Vandaag begonnen aan de lange route naar Yellowstone (en Grand Teton). We nemen niet de kortste of snelste weg en rijden ook niet al te veel kilometers op een dag, maar proberen wat kleinere bezienswaardigheden en scenic routes aan elkaar te rijgen. Zo reden we door het Columbia River Gorge National Scenic Area over een mooie weg met enkele imposante watervallen. Zo ook de Multnomah Falls (165m hoog), waar net een bruiloft aan de gang was. Jammer, ze waren ons net voor. Volgende keer beter...

Smal was de weg vaak wel en vanwege het Memorial Weekend (met mooi weer) was bij de bezienswaardigheden vrijwel geen parkeerplek meer te vinden. Marijn liet zien erg handig te zijn met de camper, want hij manoeuvreerde hem moeiteloos overal tussendoor en in de kleinste gaatjes.

Onderweg in Vancouver (niet die in Canada) hebben we ook gelijk een 2^e contactsleutel voor de camper bij laten maken. Je krijgt er altijd maar eentje mee en als je die kwijtraakt, zit je zo enkele dagen vast, en als je pech hebt ook nog eens buiten de camper! In dezelfde hardware store ook een nieuw slot voor het grote opbergluik gekocht en erin gezet. Nu kan het openhaardhout (en andere minder belangrijke zaken) weer achter slot en grendel opgeborgen worden.

Dag 25: Tand eruit

Eindelijk is het gelukt Linde's losse voortand eruit te trekken. Kan ze tenminste weer normaal eten. Het ziet er alleen niet uit: één halve grote voortand en een groot gat.

Vandaag o.a. naar de Ape Cave geweest (bedankt Frans). Deze cave heeft niets met apen te maken, maar is een lavatunnel van 1,2km lang, soms ter grootte van een treintunnel, maar altijd meer dan ruim genoeg om rechtop in te lopen.

Dit soort tunnels vormt zich als de lavastroom aan de buitenkant afkoelt en stolt, maar binnenin kan de vloeibare lava blijven stromen en creëert zo een soort tunnel. Ze worden ook pas ontdekt als het dak van de tunnel ergens instort en er een opening naar buiten ontstaat.

We waren vroeg, dus het was nog rustig. Dan pas ervaar je echte duisternis. Onze koplampjes gaven weinig licht, maar na even went het wel en zie je net genoeg om niet tegen de uit het dak gevallen stenen aan te lopen. Buiten scheen weliswaar de zon, maar binnen is het altijd koud: 5½ graad.

Halverwege bleek dat we het info bord bij de ingang niet goed hadden gelezen, want we dachten er aan het eind weer uit te kunnen. Nou, niet dus. Een enkeling (die ons inmiddels had ingehaald) probeerde door de kleine openingen nog verder te komen, maar tevergeefs: omdraaien en dezelfde weg terug. Slechte voorbereiding Marijn!

De op het bord genoemde uitgang gold voor een andere lavatunnel (met dezelfde ingang) die nog een stuk langer was en waar behoorlijk voor geklauterd moest worden. Linde en Floor vonden dit al spannend genoeg!

Dag 24: Lekker luieren

Eerst uitgeslapen, rustig ontbeten en pas om 10.30 op weg (meestal zijn we tussen 7.00 en 7.30 voor het ontbijt al aan het rijden). Nu naar de zuidkant van Mount St. Helens. Daar hebben we eerst maar een kampeerplek geregeld, want het wordt enorm druk in het weekend van Memorial Day. Eerlijk gezegd weten we niet eens wat er dan gememoreerd wordt, maar misschien dat een oud-geschiedenisleraar ons dat nog kan vertellen. In ieder geval, veel campings waren vol en wij hadden net het laatste plekje op een nette kleine camping, waar het gros met camper èn boot aan komt zetten. Dus ook maar gelijk voor morgen de plek gereserveerd.

Daarna naar het Cougar Park aan het Yale Lake waar we lekker in de zon aan het koude water een middagje hebben geluierd. Linde had binnen de kortste keren van het aangespoelde hout haar eigen kayak gebouwd (nog steeds onder de indruk van het dagje kayakken). Als je die op een onbewoond eiland achterlaat, komt ze je achterna in haar zelfgebouwde vlot.

Dag 23: 18 mei 1980

Op de dag dat Marijn 14 werd, ontplofte Mount St. Helen. Wie van jullie kan zich dat nog herinneren?

Na 2 maanden van kleine erupties en meer dan 10.000 aardbevingen veroorzaakte de zoveelste aardbeving een enorme aardverschuiving en volgde de ultieme eruptie. De noordkant van de vulkaan werd volledig weggeblazen, de berg werd op slag 400m lager en 600m² bos werd verwoest. 57 Mensen kwamen om.

Nadat we de films in het Mt. St. Helens visitor center en in het Johnston Ridge Observatory hadden gezien, kregen we pas echt een indruk van de verwoestende kracht. De film in het Observatory was overweldigend (ook qua geluid) en toen na afloop het gordijn omhoog ging keken we door een enorme glazen wand recht op de vulkaan. Mooi gedaan! Hij is overigens nog steeds actief, waardoor grote delen rondom de berg verboden terrein zijn (en om de natuur zich te laten herstellen).

Aanvankelijk stond Mount St. Helen niet echt op ons programma, maar omdat we er toch zo goed als langs zouden rijden, hadden we het maar ingepland. Nou, daar hebben we geen spijt van. Het heeft best grote indruk gemaakt. De natuur is minder overweldigend, want er is eigenlijk niets meer: een kaal landschap dat zich langzaam herstelt.

Ook op Linde heeft het grote indruk gemaakt wat zich uit in allerlei ‘lastige' vragen en helaas enge dromen.

Dag 22: Sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw

Iets later dan gepland, omdat het 's ochtends vroeg nog regende, zijn we Mount Rainier NP ingereden. Eerst een tussenstop bij Longmire voor de eerste wandeling rond de Longmire meadow, waar het smelt en regenwater van Mount Rainier weer terug naar de oppervlakte borrelt. Bij deze mineralenbronnen ontstond de nederzetting Longmire op de hellingen van Mount Rainier. Bij de meadow werd ook nog flink huisgehouden door bevers, te zien aan de talrijke verse knaagsporen.

Daarna door naar Paradise, het ‘basiskamp' voor de meeste beklimmingen van Mount Rainier, waar ook het gloednieuwe visitor center staat. De weg er naar toe wordt het hele jaar sneeuwvrij gehouden. Dat is een hele toer, want zelfs nu hadden we links en rechts van ons soms hoge sneeuwmuren. Ook werden we getrakteerd op de eerste sneeuwbuien van de dag ('s nachts was er ook al 10-20cm verse sneeuw bijgekomen).

Vandaag kregen we de berg wel regelmatig te zien, soms volop in de zon en dan weer verscholen achter de wolken (waaruit het dan sneeuwde). Maar prima weer om de zoveelste sneeuwschoenwandeling te maken, en nu dus door verse sneeuw.

Op advies van de park rangers hadden we een niet te moeilijke wandeling uitgezocht. ‘Volg maar de sporen in de sneeuw en de poles' (oranje-zwarte stokken) werd gezegd. Het feit dat bij het beginpunt van onze wandeling net een reddingsactie werd opgezet om een paar verdwaalde Belgen op te sporen, beloofde al niet veel goeds. Net toen de park ranger aanstalten maakte om te vertrekken, kwamen de twee Belgen van de andere kant aangelopen. Iedereen weer opgelucht.

Maar ook wij hadden moeite om het spoor te volgen. Enerzijds waren er, op de eerste paar honderd meter na, geen verse sporen, anderzijds stonden er werkelijk overal oranje-zwarte stokken. Of we de oorspronkelijke route helemaal gelopen hebben weet ik niet, maar dat maakt ook niet uit. Regelmatig prachtig uitzicht op de imposante berg en heerlijk wandelen door de maagdelijke sneeuw.

We hebben hier te maken met de naweeën van een extreme winter. Wegen en campings die allang open hadden moeten zijn liggen nog onder de sneeuw en veel wandelpaden zijn nog onbegaanbaar. Daardoor kunnen wij wel mooie sneeuwwandelingen maken, maar kunnen we minder zien van de parken dan gepland. Maar ach, we passen ons wel aan.

En natuurlijk allemaal nog bedankt voor de felicitaties voor mijn (Marijn) verjaardag.

Dag 21: Route ingekort

Een regen-/rijdag vandaag naar Mount Rainier. Normaal torent hij hoog boven alles uit in het Nationaal Park, maar vandaag krijgen we daar niets van te zien. Eergisteren, op een prachtig heldere dag vanuit Olympic NP, zagen we hem echter wel heel duidelijk. En dat op 180km afstand! Helaas, geen foto gemaakt toen, want het leek niet zo bijzonder. Maar het weer zou vanaf morgen beter worden, dus dan kunnen we toch nog een paar wandelingetjes maken.

De camping die we op het oog hadden in het park was helaas gesloten, daar ligt nog ruim een meter sneeuw. En dat terwijl hij eigenlijk komend weekend op Memorial Day open hoort te zijn. Ook de meeste wegen in het park zijn nog dicht vanwege de sneeuw, maar de weg naar het bezoekerscentrum is open, al sneeuwt het daar op dit moment.

We hebben de camper nu bij de Gateway Inn 250m voor de parkingang geparkeerd. Hier hebben ze internet, zodat we jullie weer kunnen informeren.

Dag 20: When it rains, think of us

When it rains, think of us Een grauwe dag vandaag, maar toch van alles kunnen doen en mooie dingen gezien. Eigenlijk per ongeluk kwamen we eerst bij La Push uit, een indianendorpje aan de kust van de Pacific Ocean (klinkt romantischer dan het is). Daar zwommen in het haventje een aantal zeeleeuwen rond die gevoerd werden door de plaatselijke vissers. De bijvangst die ze blijkbaar niet konden gebruiken (het leken van een afstandje jonge haaien van ruim een meter) werd het water in gegooid en daar verslonden door de zeeleeuwen. De restjes waren voor de meeuwen. Leuk om naar te kijken. Daarna de geplande wandeling naar en over het strand van Second Beach. Het werd net eb, waardoor we mooi bij de getijdepoeltjes konden komen. Daar vonden we weer zeesterren in allerlei kleuren en ook erg veel zee-anemonen. Erg mooi in het kristalheldere water. Na de lessen van Lo Camps vallen ons ineens veel meer dingen op wat het nog interessanter maakt. 's Middags weer landinwaarts naar Hoh Rain Forest (nog steeds in Olympic NP), waar we langs de weg in het park een dozijn Roosevelt Elken (grote herten) zagen. Bang waren ze niet, maar door het struikgewas was het lastig om een goede foto te maken. Dit park staat bekend om de enorme hoeveelheid mos die sierlijk in de bomen hangt. Het ziet er erg sprookjesachtig uit. Linde zag dan ook allerlei dieren in de met mos begroeide takken en boomstronken. Toen we bijna terug waren bij de camper liep er nog een Elk over het pad. Ook deze liet zich rustig bewonderen en nam de eenvoudigste route over het beekje: de voetgangersbrug. Helemaal droog hebben we het hier niet gehouden, maar wat wil je ook. Regen is hier eerder regel dan uitzondering. Dat verklaart wellicht ook de spreuk de we onderweg zagen op het Hard Rain Cafe: ‘When it rains, think of us'.

Dag 19: Zwarte beer in de sneeuw

Op de Hurricane Ridge Road (een 27km lange slingerweg de bergen in) kruiste de eerste zwarte beer onze weg (tenminste een die we allemaal zagen, Inge had er eerder al een gezien). Aanvankelijk schrok hij, ging daarna lekker lui op een boomstam liggen en vertrok uiteindelijk toen wij maar bleven kijken en de camper nog even goed positioneerde om hem nog beter te zien.

De weg naar het Hurricane Ridge Visitor Center was sneeuwvrij, maar verder lag er nog erg veel sneeuw. Fantastich weer vandaag en een mooi uitzicht op de besneeuwde bergtoppen van Olympic National Park. Een raaf was wel erg brutaal en werd door Linde zo nu en dan even weggejaagd. De rugzak die even onbeheerd lag, werd gelijk besprongen. Op één meter afstand zijn dat toch best grote vogels.

Dus weer de sneeuwschoenen ondergebonden en een wandelingetje gemaakt. Dit maal gingen de dames en Marijn ieder hun eigen weg, omdat Marijn de discussie met de kleinste twee dames (vooral de allerkleinste) behoorlijk beu was.

Daarna nog even naar de Marymere Falls gelopen. Een eenvoudige wandeling door het regenwoud naar een mooie waterval. Onderweg veel dikke grote bomen behangen met mos, waar Linde en Floor bij één zelfs door openingen in de boom heen konden lopen.

Ten slotte doorgereden naar de Westkust waar het slechtere weer zich al aandiende. De oceaan ging behoorlijk tekeer en het strand lag bezaaid met grote oude bomen als bewijs dat het hier behoorlijk kan spoken.

En alweer staan we op een mooie stille natuurcamping midden in het regenwoud, samen met nog 2 andere campinggasten.