Dag 34: Steppend door de lava

Waar de lavastenen zomers wel 65 graden warm kunnen worden in de verzengende zon, was het vandaag prettig wandelweer met zo nu en dan een drupje regen. Craters of the Moon is een bijzonder landschap waar je steeds andere verschijningsvormen tegenkomt van vulkanisch gesteente. Van fijn gruis of vlijmscherpe stenen, tot grillige vormen of complete lavatunnels. Van een afstand is alles zwart, doods en ondoordringbaar, maar van dichtbij is het kleurrijk en blijft het je boeien. Linde en Floor rapen bijna ieder steentje op om te laten zien en stellen elke keer weer de vraag of ze die echt niet mee mogen nemen. Nee, in deze parken mag je niets mee nemen, ook geen klein steentje. Dat doen wel als wel als we het park net uit zijn... Flora en fauna hebben hier moeilijk, maar toch zie je hier in de lente overal mooie kleine bloempjes tussen de zwarte keien omhoog komen.

We hebben twee korte wandelingetjes gemaakt over mooi geplaveide paden. Dat doet men niet alleen om ze wheelchair-accessible te maken, maar vooral om de verleiding van het pad af te gaan te verminderen. Lavagesteente mag dan keihard lijken, veel brokkelt af zodra je erover loopt en de plantjes die er groeien hebben het al zo zwaar. Maar in ieder geval konden Linde en Floor deze wandelingetjes met de van thuis meegebrachte step doen (Hoe zou het toch komen dat we zo'n 175 kilo aan bagage in het vliegtuig hadden?). Voor hen was de wandeling 2x zo leuk en voor ons gaat het 4x zo snel.

Daarna een langere wandeling wat meer door het achterland en 's middags nog een wandeling door de Indian Tunnel met een park ranger. In deze tijd van het jaar loop je dan nog maar met z'n achten met de ranger mee ipv in het hoogseizoen met 50 of meer. Allerlei zaken die ons niet zouden zijn opgevallen of hoe een en ander ontstaan is kan hij vertellen, waardoor je met andere ogen naar deze natuur gaat kijken. Zo wisten wij bijv. niet dat de voornaamste zoetwatervoorraad van Idaho (de potato state, waar ook de McDonalds frietjes vandaan komen), opgeslagen ligt in dit poreuze lavagesteente.

Wij dachten dat we dit parkje snel even mee zouden pikken, maar het heeft ons langer geboeid dan gedacht. Eind van de middag zijn we naar Idaho Falls gereden naar een vooral niet natuurlijke camping, maar wel eentje met internet om het thuisfront weer op de hoogte te kunnen brengen van de vorderingen en de mail te lezen.

Dag 33: In je badpak tussen de lava

Na het ontbijt zijn we de Shoshone Ice Cave ingegaan. De gids was nogal onervaren, verlegen, praatte binnensmonds en snel, maakte zijn zinnen niet af en vertelde nogal weinig. Kortom daar werden we niet veel wijzer van. Gelukkig had Inge gisteren een boekje gekocht waarin alle in's en out's van de Shoshone Indian Ice Cave verteld werden, dus wij wisten alles al. De lavatunnel was vroeger volledig gevuld met ijs, maar door menselijk ingrijpen was het ijs vrijwel helemaal verdwenen. Inmiddels is de tunnel weer gevuld met een metersdikke natuurlijke ijsvloer die jaarlijks met 10-30cm aangroeit. De grot was niet spectaculair, maar met het achterliggende verhaal wel interessant.

In het souvenirwinkeltje, dat er uiteraard ook was, mochten we allemaal iets uitzoeken (van ons zelf). Floor koos een ringetje, Inge ook en Linde mooie gepolijste steentjes. Voor $3,90 mocht ze een piepklein zakje vullen met steentjes. Met wat hulp van papa lukte het om er 58 in te proppen.

Marijn kocht het boek ‘Hot Springs in the Pacific Northwest', dus vijf kwartier later was het weer zover en lagen we lekker te poedelen. In deze kon je zelfs echt zwemmen! Net toen we terug liepen naar de camper, stopten er twee motorrijders die zich afvroegen wat iemand nu in een badpak deed te midden van lavavelden, terwijl er op het eerste oog geen water te bekennen was.

Daarna verder naar Craters of the Moon National Monument, een woestenij van lavavelden en -tunnels die we morgen verder gaan verkennen.

Dag 32: De 2e maand is ingegaan

Eerst een wandeling door het Sawtooth National Recreation Area en 's middags door naar Ketchum. In dit stadje dachten we wel een RV-park met internet te kunnen vinden, maar helaas. Überhaupt viel het tegen om in deze omgeving een camping te vinden. Uiteindelijk zijn we doorgereden naar Shoshone Ice Cave, een lavatunnel die gedeeltelijk gevuld is met ijs. Morgen gaan we daar kijken, voor nu mochten we de camper voor de deur laten staan. We staan hier helemaal alleen. De eigenaar is inmiddels vertrokken en heeft de rest van zijn handel buiten laten staan. Het stelt allemaal niks voor (mineraalstenen, souvenirs, prullaria en gewoon ouwe meuk), maar in Nederland zou het snel gejat zijn.

We staan hier te midden van oude lavavelden, waar het leuk struinen is. Overal kleine lavatunneltjes en mooie lavakeien. Marijn heeft er al een paar in de camper gelegd voor thuis. Ja Ans, ook een voor jou.

Vannacht kan ons niets gebeuren. Een indiaan op een fel groene dinosaurus houdt de wacht. En omdat we pas om 10.00 terecht kunnen, wordt het uitslapen morgenochtend. Al de 2^e keer deze vakantie.

Dag 31: 44o 04’ 20” N – 115o 32’ 40” W

Nog maar net onderweg zien we bij toeval warmwaterbronnen langs de weg aan de oever van de South Fork Payette River bij Kirkham. Toch maar even kijken. Ondanks de hoge waterstand is het poeltje hier wel bereikbaar. En wat voor één! Heerlijk warm water (ca. 38 graden) en zelfs twee warmwater douches (ca. 42 graden). De één plonst in het poeltje zelf, voor de ander moet je tot kniehoogte in het koude rivierwater gaan staan, maar dan krijg je ook een krachtige straal heet water over je heen. En dat allemaal helemaal natuurlijk. Er is geen mensenhand aan te pas gekomen (hoogstens een keitje verplaatst). Werkelijk fantastisch!

Daar lagen we dan met z'n viertjes 's ochtends vroeg om 7.30 in het warme bad, met naast ons de voorbijrazende ijskoude rivier. Je kon elkaar nauwelijks verstaan. Als je even af wilde koelen deed je gewoon twee stappen in het koude rivierwater. Pas na 2 uur konden we de moed verzamelen om verder te gaan. Wat een begin van de dag!

Als iemand van jullie hier ooit in de buurt komt, mag je deze hot spring beslist niet overslaan. De GPS coördinaten zijn: 44^o 04' 20' N - 115^o 32' 40' W.

Op het informatiebord stond dat er hier in de buurt nog 4 van dergelijke hot springs zijn, dus een uur later zaten we al weer in de volgende aan Warm Spring Creek. Iets minder comfortabel, maar nog steeds leuk. En hier waren weer tientallen grote mooie vlinders die zich tegoed deden aan het mineraalrijke water.

Een beetje suf geworden van al dat gebadder moest Marijn onderweg even een half uurtje een dutje doen om geconcentreerd te kunnen blijven rijden. Al met al kwamen we niet ver vandaag, maar we hebben genoten.

Eind van de middag kwamen we aan in Sawtooth National Recreation Area, hier ook wel The Alps genoemd. Zo ziet het er ook uit, met allemaal besneeuwde toppen, waarvan de hoogste 3600m is. Hier is het ook duidelijk nog off season, want het Visitor Center is helaas dicht. En net als ik het verhaaltje schrijf loopt er een Mule Deer (hert met ezelsoren) vlak langs de camper over de stille camping. Wij slapen lekker vanavond!

Dag 30: Nu wel warm water in de bron

Toch maar eens gebeld naar Traveller's Assistance van Cruise voor de koelkast, want in deze hitte (28 graden) konden we de spullen toch echt niet gekoeld houden, ondanks de zakken ijs de we gekocht hadden. Ze konden ons vandaag helpen, maar dan moesten we wel binnen 1½ uur in Lake Fork zijn. Dat lag op de route, maar wel 70 mijl (112km) verderop. Blik strak op de weg, behoorlijk doorgereden en niet echt genoten van de scenic route, maar we waren precies op tijd.

Het voornaamste euvel bleek de waakvlam te zijn, die uit was gegaan en niet meer aan wilde. Een ‘harde reset' verhielp het probleem. We verwachten niet dat hij nu echt goed zal werken, er is immers nog steeds een onderdeel defect, maar hij koelt weer. Waarschijnlijk zullen het wel weer de twee uitersten zijn (diepvriezen of uit zetten), maar daar valt mee om te gaan. Morgen weten we meer.

Daarna vooral kilometers gemaakt en om 17.30 een camping opgezocht. En wat wil het toeval: hier hebben ze hot springs! Niet gecommercialiseerd, maar echt natuurlijk. Linde en Floor waren erg opgetogen. Konden we de kater van eergisteren van ons afspoelen in het warme bad. Daar waren we ook wel aan toe, want we waren erg stoffig en vies. Na de barbecue togen we naar de bronnen. Die hadden we snel gevonden en Marijn vond ook het poeltje aan de oever van de rivier, waar het warme (best wel hete) water als een douche van de rots in het poeltje viel. Helemaal fantastisch, behalve dan dat je een ervaren alpinist of wildwater kanoër moest zijn om er bij te komen. De normale route liep langs de oever van de rivier die dankzij het vele smeltwater van de sneeuw net iets teveel buiten zijn oevers was getreden. Het warme bad was daardoor onbereikbaar. Is het bloedheet en hebben we nog last van de sneeuw! Wat een domper. Floor was er snel over heen, maar Linde was boos! Boos op het water.

Dag 29: Marshmallows

Bij het kampvuur marshmallows gegeten en even het verhaaltje schrijven over de dag van vandaag.

We staan alweer op een mooie erg rustige natuurcamping (helemaal alleen) in het bos aan het water in Hell's Canyon National Recreation Area. Nog net in Oregon, morgen gaan we naar Idaho. Dan gaat de klok ook weer een uurtje vooruit (dan scheelt het nog maar 8 uur met jullie). Aan het riviertje zagen we de pootafdrukken van een ree-achtig iets. Tijdens het eten zagen we de eigenaren op de helling tegenover ons (weliswaar op grote afstand): de familie Elk. Deze keer ook papa Elk met gewei. Dankzij papa z'n toeter (nieuwe telelens) konden we ze toch nog aardig zien.

Het was zomers vandaag, zo tussen de 25 en 30 graden en alweer strak blauw. De zomer lijkt eraan te komen. Ook zien we steeds meer bloemen waar Marijn natuurlijk foto's van moet maken. En zo meteen nog even in de boeken opzoeken wat het nou eigenlijk was.

Morgen proberen we weer eens een camping met internet en stroom op te zoeken. Dan kunnen we de verhaaltjes van deze week weer delen met jullie en de koelkast weer koel krijgen. Die doet het namelijk alleen nog maar als we direct op het elektriciteitsnet zijn aangesloten. Toch wel lastig als het zo warm wordt. Een plag uitsteken, kuiltje graven, etenswaren erin en weer toedekken, werkt wat lastig als je met de camper rondtrekt.

Inge vroeg net aan Linde en Floor wie er al naar huis wilde. Geen van beide! Ze willen wel in de camper blijven wonen. Het rijden valt ze soms wat zwaar, maar zodra we pauzeren of op de camping zijn vinden ze het prachtig.

Dag 28: It ain’t much, but it keeps you out of trouble

Mooie natuur onderweg, wat hertjes langs de weg, enkele aardige basalt formaties, maar weinig hoogtepunten. Of raken we verwend?

's Ochtends eerst de stop bij een wasserette in het in-the-middle-of-nowhere Ukiah. In het dorp was niets te beleven. De eigenaar van de wasserette annex tankstation annex van-alles-wat-winkel had zelf wat ‘blikvangers' in elkaar geknutseld en langs de weg en voor zijn winkeltje geposteerd. Ze waren gemaakt van allerlei auto-onderdelen, wat op zich wel grappig was, maar het gaf het geheel een nog rommeliger aanblik. In de winkel verontschuldigde hij zich voor het beperkte assortiment: ‘It ain't much, but it keeps you out of trouble.'

Met alle kleding weer fris en schoon gingen we op weg naar de Lehman Hot Springs. We hadden eigenlijk een andere hot springs op het oog, maar de campinghost adviseerde ons deze. Nadat het navigatiesysteem ons eerst letterlijk het bos in stuurde, kwamen we er in tweede instantie toch bij uit. Drie baden oplopend in temperatuur en een normaal zwembad. Lekker even badderen, dachten we. Helaas, vandaag gesloten en de 3 hete baden stonden leeg en werden schoongemaakt. Dat viel met name Linde en Floor tegen.

's Middags hebben we op tijd een natuurcampinkje (8 plekken) opgezocht. De goedkoopste tot nu: $6. Linde en Floor, die aanvankelijk bang waren voor de hond van de buren, hadden hun grootste angst overwonnen en waren leuk met de hond aan het spelen.

Dag 27: Alweer geen bon

De groen beboste bergen van de Cascade Range lieten we vanochtend achter ons en vervolgden onze weg door warme dorre struik- en boomloze heuvels met hier en daar een vervallen boerderij. Een plaatsnaam als Bakeoven zegt genoeg. Hier wil je geen panne krijgen. 's Middags kwamen we uiteindelijk weer in het groen van het Umatilla National Forest net voor de Blue Mountains. Gelijk de eerste camping opgezocht, wat ook nog een mooie natuurlijke camping was en waar we speklapjes boven het kampvuur hebben geroosterd.

Eerder op de dag hadden we al weer de derde wasbeer gezien. Ja, ook deze was platgereden net als de andere twee. Turkey Vultures (Kalkoengieren), 4 stuks, waren zich tegoed aan het doen aan datgene wat over was van de wasbeer. Althans, zij wachtten geduldig op het naastgelegen spoor of cirkelden rond tot het moment dat er even geen auto's voorbij raasden.

Dus vond Marijn dat hij ook maar het spoortalud langs de snelweg op moest klimmen. De plaatselijke sheriff vond dat niet zo'n goed idee. Marijn verontschuldigde zich nog met: ‘De trein was net voorbij', maar ook dan was het nog steeds verboden zei de sheriff. Gelukkig ontsnapten we voor de tweede keer aan een bon. Ach, misschien hebben we al een speeding ticket te pakken. Dan hebben we toch nog iets voor het plakboek.