Dag 74: Laatste fantastische dag Inside Passage

Vanochtend hebben op ons gemak gedaan en zijn op tijd gaan inchecken voor de veerboot naar Haines, onze derde en laatste etappe van de Inside Passage. Ook hebben we de veerboot naar Valdez (over 2½ week) omgeboekt naar 31 juli en naar een langzame boot ipv zo'n snelle catamaran. We doen er dan weliswaar 3 uur langer over, maar kunnen hopelijk meer genieten van het wildlife. Het bleek dat de dame in Sitka die per abuis al onze overtochten had verwijderd er bij de herstelactie een zooitje van had gemaakt. Dus kostte het nu weer wat moeite om alles in orde te maken. Maar men blijft uiterst vriendelijk!

Het was vandaag zwaar bewolkt, maar hoe verder we richting Haines voeren hoe minder wolken er over bleven en uiteindelijk was de lucht strak blauw. Nou ja, niet helemaal strak blauw, want er schijnen nogal wat bosbranden te woeden in Alaska en Noord-Canada, waardoor het hier best wel heiig is.

Onderweg was het alweer feest! Ik weet niet hoe het komt, maar op elke etappe van onze Inside Passage valt wel wat te beleven. Vandaag kwam weer een bultrug walvis zijn kunsten vertonen. Hij kwam hoog uit het water met zijn staart en klapte die met alle kracht neer. Ook zwaaide hij ons toe met zijn enorme zijvin en klapte die hard neer. Daarna zwommen er een aantal dolfijnen voorbij. Het exacte type dolfijn moeten we nog opzoeken, want ze hebben er hier drie. Voorlopig houden we het op de supersnelle Dall's Porpoise. En om de lijst compleet te maken zagen we nog een stuk of 8 Orca's, die zich goed lieten zien.

Dag 73: IJspret

Zoals aangekondigd hebben we vandaag over het Mendenhall Lake tussen de ijsbergen gepeddeld. We hadden twee dubbele kajaks meegekregen, iets breder dan standaard en daardoor wat stabieler. Wel zo prettig. Zo'n ijskoud gletsjermeer, -1^oC volgens de kajakverhuurster, waarin je hoogstens 10 cm zicht hebt door al het fijne zand wat erin zweeft, is immers niet de beste plek om met je kajak om te gaan. En zo'n ervaren kajakkers zijn we nou ook weer niet.

Als je zo tussen de ijsbergen door peddelt, zien ze er toch veel mooier uit dan vanaf de oever van het meer. Nu konden we ze van alle kanten bekijken, waardoor ze steeds andere vormen krijgen. Maar het blijft ook oppassen. Als ze topzwaar zijn geworden, kunnen ze zomaar omkiepen. Dus was het zaak om een beetje uit de buurt te blijven van de grotere jongens. Als ze eenmaal gekanteld zijn zie je wel die ijsblauwe kleur en glinsteren ze mooi in de zon.

Halverwege hebben we pauze gehouden op een strandje en konden we even opwarmen in het zonnetje. Alle dagen in Alaska tot nu toe hebben we prachtig weer gehad met zo'n 25^oC. Toch wel uitzonderlijk.

We waren vanochtend al gewaarschuwd voor de Arctic Terns (sterntjes) op het meer. We moesten niet te dicht bij hun nestrots komen. Ook al bleven we er honderden meters vandaan, ze vonden het blijkbaar toch nodig om een paar schijnaanvallen uit te voeren. Ach, je kunt ze dan wel mooi van dichtbij bekijken.

Zoals voorspeld stak gedurende de terugweg de wind wat op en moesten we behoorlijk doorpeddelen. Toen hebben we wat meer de luwte van de oever opgezocht en zijn rustig terug gepeddeld. Wij hebben genoten van deze fantastische kajakochtend!

Voordat we vanochtend de kajaks opgehaald hadden in Auke Bay zagen we in de plaatselijke haven veel zee-arenden die zich tegoed deden aan visresten. Linde kon er maar niet over uit: ‘En daar zit er nog één, en daar een hele troep, en daar op de paal, en daar...'. Het was dan ook erg mooi om te zien.

Tegen tienen deze avond waren we voor de derde keer weer terug op de camping aan Mendenhall Lake. Een mooie natuurlijke camping.

Dag 72: Mendenhall Glacier

De Mendenhall Glacier is een mooie gletsjer, waar je bijna geen stap voor hoeft te doen om hem toch goed te kunnen zien. Ook al trok hij zich de laatste tijd zo'n 100 meter per jaar terug, je hebt vanaf het Visitor Center nog steeds een prima uitzicht op de gletsjer. De stukken ijs die afbreken van de gletsjer drijven in het Mendenhall Lake. Drijvende ijsbergen (en -bergjes) hebben we al op meer plekken in de wereld gezien, maar het blijft een prachtig gezicht. Een paar kajakkers die op het gletsjermeer peddelden konden ze van wel heel dichtbij bekijken. Dat moet erg mooi zijn! Dus wat gaan wij morgen doen...?

We zijn ook langs het meer naar de Nugget Falls gelopen. Een mooie waterval die in het meer eindigt en waar we een nog beter zicht op de gletsjer hadden. Als het water niet zo koud was geweest, had je er zo onder kunnen gaan staan (al weet ik niet of je de kracht van het water zou kunnen weerstaan). Ook was dit een leuke speelplek voor Linde en Floor.

Wat jammer was, was dat er continu van die gemotoriseerde libellen boven de gletsjer hingen. Op een gegeven moment hingen er zelfs vijf helikopters vlak bij elkaar. Maar je zult zeker een mooi zicht op de gletsjer hebben van daarboven.

Eind van de dag zijn we op aanraden van een zeer behulpzame dame van de Tourist Information naar de Shrine of St. Therese gegaan, een aardig kerkje op een schiereilandje. Maar wat nog veel leuker was, was dat we daar zittend tussen de akeleien en in de avondzon genietend van het uitzicht op de zee, konden zien hoe talloze kolibries de nectar uit de akeleien haalden. Soms scheerden ze langs onze hoofden of bleven vlak voor ons stil hangen. Een leuke afsluiting van een mooie dag.

Dag 71: Bultruggen-show

Om 12.30 uur moesten we inchecken voor de boot naar Juneau, dus daarvoor hadden we nog net tijd voor twee leuke ochtendwandelingen.

De eerste was een mooie wandeling door het regenwoud met veel treden omhoog en omlaag. Het was een beetje spannend, want de beer met haar twee jongen, zat hier gisteravond op nog geen 500 meter vandaan. En af te leiden aan de hoeveelheid verse berenpoep op het pad, waren ze hier vrij recent nog geweest. De campinghost had gisteravond nog wel verteld dat deze beer hier elk jaar terug komt, altijd dat sappige weitje van gisteren opzoekt en nog nooit lastig is geweest. Blijkbaar vond men het ook niet nodig dit pad af te sluiten voor het publiek. Maar toch...

Na de wandeling zijn we even gaan kijken of de beer weer op zijn vertrouwde plekje was en jawel, zij was er weer met haar twee cubs. Enigszins verscholen in het hoge gras liepen ze lekker te grazen.

De tweede wandeling was nauwelijks een kilometer van de eerste verwijderd, maar ging door een compleet ander landschap. Hier liepen we door een soort veenlandschap, wat ze hier ‘Muskeg' noemen, over leuke plankenpaadjes. Ook zagen we hier veel veenpluis, door Linde steevast ‘ijsberen op een stokje' genoemd, zoals haar grote voorbeeld Lo Camps dat eerder ook deed. Onderweg hebben Floor en vooral Linde eindeloos veel Salmon Berries en bosbessen gegeten, zodat er voor de beren nauwelijks meer iets over was.

Mooi op tijd voor de boot ging Marijn eerst even inchecken. De dame achter het loket merkte op dat we niet voor vandaag, maar voor morgen op de lijst stonden. We hadden ons een dag vergist! Maar omdat we ons hier al helemaal op ingesteld hadden, het meeste ook wel gezien hadden in Sitka (waar we het erg leuk hebben gehad!) en het perfect weer was voor op de boot, wilden we het ticket graag omgeboekt hebben naar vandaag. Gelukkig was dat mogelijk. Maar toen ging het fout. De dame maakte een kleine vergissing en had al onze reserveringen verwijderd (we hebben nog drie overtochten staan). Het kostte haar ongeveer een half uur om dat weer te herstellen, terwijl de rij achter Marijn behoorlijk groeide. Maar uiteindelijk kwam alles weer in orde.

En we hadden geluk vandaag op de boot. Onderweg zagen we weer enkele bultrugwalvissen, waarvan er twee voor de verandering hun kunsten redelijk dicht bij de boot vertoonden. Meerdere keren sprong de één na de ander het water uit en liet zich plat op zijn rug vallen. Dat was genieten. Een beetje jammer dat we vandaag op zo'n snelle catamaran zaten (32 knopen per uur), waardoor we snel van ze vandaag voeren, maar het was een indrukwekkend schouwspel!

's Avonds op de camping in Juneau naast de Mendenhall River kregen we van de campinghost nog te horen dat de laatste tijd vaak een lastige beer over de camping liep, meestal achter ons plekje. We moesten niet toestaan dat hij eten zou pakken van onze picknicktafel, dus kregen we instructie hoe we de beer weg moesten jagen. En het was maar een zwarte beer, dus niet echt reden tot ongerustheid vond hij. Nou, slaap lekker...

Dag 70: Sitka

Vannacht kwamen we om 1.30 uur aan in Sitka en we hebben de camper direct op de eerste de beste parkeerplaats gezet. Vier anderen, die ook van de boot kwamen, volgden snel ons illegaal voorbeeld.

Toen we 's ochtends inkopen gedaan hadden, zagen we een rivierotter voor de kust drijven. Terwijl we daar naar keken, vloog plots een zeemeeuw voorbij, achterna gezeten door een jonge zee-arend. Dit was duidelijk geen spelletje. Even later kwamen er nog 3 zee-arenden bij en gevieren werd de zeemeeuw onderschept in de lucht. Een mevrouw uit Sitka zag het tafereel ook vanuit haar tuin en kwam razend enthousiast op Marijn afgelopen (of was het zijn camera?). Zoiets had ze nog nooit gezien, vertelde ze.

Nadat we met veel moeite het Visitor Center in Sitka hadden gevonden, waar Floor en Linde nog een leuke otter-sleutelhanger kregen (na het verhaal over de rivierotter), zijn we naar het Alaska Raptor Center gegaan. Hier worden alle gewonde zee-arenden uit heel Alaska naar toe gebracht en weer opgelapt. Jaarlijks worden er zo'n tweehonderd vogels (vooral zee-arenden) binnen gebracht, waarvan 40% weer uitgezet kan worden, 40% overleeft de verwondingen maar vaak ook de stress niet en 20% (degenen die te gehandicapt zijn om terug de natuur in te zetten) wordt ondergebracht in dierentuinen. Leuk detail is dat de ‘vinder' zijn zee-arend een eigen naam mag geven.

Vervolgens hebben we door het Sitka National Historical Park gewandeld, waar ook mooie totempalen staan en waar je een fraai uitzicht hebt op de kuststrook met eilandjes. In het Visitor Center werden ook nog de oude ambachten van houtsnijder, wever (wandkleden) en metaalbewerker (sieraden) uitgevoerd, maar helaas waren we daar net iets te laat voor. Ze waren al aan het opruimen.

Daarna kregen Linde en Floor ook nog hun beloofde en welverdiende tijd aan het strand. Het was letterlijk onderbroekenlol voor die twee. Net voordat we gingen eten kwam er een meisje met hun spelen en voordat Marijn er erg in had was hij met haar ‘Ik zag twee beren broodjes smeren' aan het zingen. Ze had nl. een Nederlandse vader en was nu met haar ouders op bezoek bij opa en oma in Sitka. Moeders belde vanaf het strand direct haar man en Marijn kreeg de telefoon in zijn hand gedrukt om even iets in het Nederlands tegen hem te zeggen. En zo liepen we nog meer erg aardige mensen tegen het lijf hier in Sitka.

Zo rond 20.00 uur vonden we dat het tijd was om maar eens een camping op te zoeken. Maar onderweg zagen we nog een Grizzlybeer met haar twee cubs. En dus stond Marijn weer een uur te fotograferen (de cubs wilden zich niet echt goed laten zien).

Dag 69: Een prachtige dag op zee

Prachtig weer vandaag, zonnig, een beetje heiig, 25-30^oC en nauwelijks golfslag. Een perfecte dag om op zee te zitten! Volgens de lokale bevolking waar we mee aan de praat raakten, was deze temperatuur echt ongekend hier. Zij genoten volop.

De eerste stop was Ketchikan (midden in de nacht), toen Wrangell (in de ochtend) waar de kajak-aanlegsteiger van 8 jaar geleden ons nog bekend voorkwam, daarna Petersburg en Kake en vannacht iets na 01.00 uur gaan we in Sitka van boord.

Walvissen (bultrug) hebben we best veel gezien vandaag, het gros op een forse afstand, maar enkelen ook dicht bij het schip. Over het algemeen gleden ze rustig voorbij, maar af te leiden aan het enorme opspattende water, gaven sommige nog een aardige show weg, maar die deden dat wel op veilige afstand van alle fotocamera's.

Ook zagen we bij de haven van Kake hoe een jonge zee-arend op het punt stond het nest uit te vliegen. Althans, hij was druk aan het oefenen net nadat zijn moeder van het nest vloog.

Linde en Floor vonden de boot leuk, vermaakten zich vooral in de speelhoek of trokken zich soms even terug in de hut om te spelen of een filmpje te kijken.

Dag 68: The longest day

We durfden niet echt een wandeling te gaan maken, waarvan we niet zeker wisten dat we op tijd terug zouden zijn. Anders zouden we ons later op de dag weer moeten haasten om op tijd bij de veerboot te zijn en dat wilden we voorkomen. Dus werd het een beetje hangen vandaag. De meest nuttige tijdsbesteding van vandaag was het maken van wat extra kopietjes van de scoreblaadjes van het Kolonisten dobbelspel. Want de velletjes gaan er toch snel doorheen als je bijna elke avond landverovertje speelt.

Wel zagen we al heel wat zee-arenden hier rond vliegen en in de bomen zitten. Maar omdat we ervan uit gaan dat we ze nog veel beter te zien krijgen hebben we er niet teveel tijd aan besteed (nadat Marijn in ieder geval één fatsoenlijke foto had genomen).

En dan moesten we 's middags ook nog eens zo'n 3 uur van tevoren aanwezig zijn, terwijl er uiteindelijk slechts 10 auto's, 3 campers en één motor op de boot hoefden. En van die 3 uur lieten ze je eerst een uur voor de douane wachten en ruim 1½ uur na de douane op zo'n extreem gezellige ‘veerbootopstelplaats'. Maar goed, met een waterig zonnetje was het best aardig weer en dáár hadden we op gehoopt, dus we klagen niet te hard.

Na een half uur op de boot was het gedaan met het aardige weer, we voeren zo een dikke mistbank in. Boven ons zag je nog een wazige blauwe lucht, maar om ons heen zag je net 100 meter zee en verder niets. Toch een aparte gewaarwording zo'n mistbank op zee. Om de paar minuten liet de boot dan ook zijn scheepshoorn klinken in de mist. Gelukkig duurde dat maar een uur.

We voeren de eerste paar uur nog redelijk ver van de kust, dus was er niet veel te zien. Wel zagen we twee walvissen die, weliswaar op grote afstand, te herkennen waren aan de waterfontein die ze uitbliezen.

Daarna zijn we maar vroeg op bed gaan liggen, omdat de twee oudjes zich toch niet echt prettig voelden op het deinende schip. Morgen gaat het hopelijk iets beter.

O ja, de klok is weer een uur terug, want we zijn in Alaska!

Dag 67: Yellowhead Highway

Een mooie route vandaag over de Yellowhead Highway langs de Skeena River van Terrace naar Prince Rupert. Behalve genieten van de omgeving stond er eigenlijk niets op het programma. Hoe dichter we bij de Pacific Ocean kwamen, hoe breder de Skeena werd, om uiteindelijk kilometers breed te worden. Ook deed de rivier zijn naam ‘River of Mists' steeds meer eer aan. We begonnen de dag in mooi zonnig weer, maar geleidelijk kwamen er steeds meer laaghangende wolken tussen de heuvels opzetten en tenslotte was het gewoon geheel bewolkt.

Onderweg stak er een zwarte beer de weg over en toen Marijn op een pauzeplekje even rond ging struinen (zoals gewoonlijk) liep hij bij toeval onder een boom door waar twee jonge zee-arenden in zaten (± 2 jaar oud). Het was leuk om te zien hoe ze even later in de lucht een schijngevecht voerden.

Morgen stappen we de boot op voor de Inside Passage richting Alaska en om dan niet voor verassingen te komen staan hebben we nu alvast ingecheckt. Nu hoeven we morgen maar 2½ uur van tevoren aanwezig te zijn ipv 3 uur....

De enige camping in Prince Rupert vlakbij de haven is niet bepaald de leukste. Ze hebben het hier gepresteerd om van 1 pull-thru site 2 plekken te maken. Je staat dus kop aan kont met je buurman op max 1 meter afstand. Ook nog eens zo scheef als wat en 2 keer zo duur als op een mooie camping in een Provincial Park. In het washok was het een run op de wasmachines en drogers, omdat blijkbaar iedereen zijn wasgoed schoon wil hebben voordat men de boot op gaat. Het bordje op de deur dat je tot 20.00 uur kon wassen zorgde voor enkele paniekerige reacties maar schepte ook gelijk een band onder de lotgenoten.

Maar omdat we toch wilden wassen en na enkele dagen weer internet wilden hebben, zijn we hier toch maar blijven staan.