Dag 58: Fluisterboot ipv kajak

Volgens de plaatselijke vogelvrienden zou je bij Cottonwood Slough (een moerasmeertje) goed vogels kunnen spotten. Wij gingen daarom enigszins vroeg op pad, maar het weer was ook vandaag compleet anders dan voorspeld. Dus zaten we in de regen in de camper naast het meertje te ontbijten en zagen niets bijzonders.

Daarna de weg verder af gereden naar Pyramid Lake. Het weer was inmiddels aardig opgeklaard en je kon ter plekke kajaks huren, dus konden we de gelegenheid niet voorbij laten gaan. De kajaks waren echter behoorlijk instabiel en open, waardoor ons dat niet zo'n goed idee leek. Dan maar de Canadese kano, maar daar mochten we weer niet met z'n viertjes in. Dus maar de good old rowing boat uitgekozen. Maar op het allerlaatste moment besloten we toch maar dat we niet moe wilden worden vandaag, dus kozen we voor de roeiboot met motortje. Dat was achteraf niet zo'n slechte keuze, want de wind stak op en we waren allang blij dat we tegen de wind en golven in terug konden komen. Toen begon Floor het toch wel spannend te vinden in tegenstelling tot het eerste half uurtje.

Ook hebben we hier nog twee Elken in de neusvleugels kunnen kijken die naast de parkeerplaats in het ochtendzonnetje lagen te rusten.

Eind van de middag zijn we verder gegaan naar Mount Robson Provicial Park (British Columbia). Niet met een speciaal doel, maar meer als stopplekje. Onderweg zijn we weer een tijdzone gepasseerd en is het tijdverschil met jullie weer 9 uur.

Op de camping hier hebben ze ook een horse-shoe pitch. Toen we Linde uitgelegd hadden dat je daar met hoefijzers kunt gooien, was haar eerste reactie: ‘Moet je dan ook een helm op?' Blijkbaar had ze daar toch een iets ander idee bij.

Dag 57: De zoveelste canyon

Eerst een uitgebreid ontbijt bij het kampvuur en daarna op pad.

De ochtendwandeling liep langs de Maligne Canyon. Ja, alweer de zoveelste canyon, maar ze blijven mooi. Ook al moesten we het pad delen met andere vakantiegangers, ook deze was zeker de moeite waard. Voor de terugweg konden we een andere route nemen, waar al veel bloemen bloeiden op de helling waaronder tientallen oranje lelies.

's Middags zijn we naar Maligne Lake gereden. Een erg mooie weg ernaar toe, waar ook allerlei wild te zien was: Bighorn Sheep, Beer met jong (we waren echter net te laat) en een Elk met vervaarlijk gewei. Bij die Elk stond voor de zoveelste keer een achterlijke gladiool op ongeveer 3 meter afstand een foto te maken. Zo iemand gun je een beuk van dat gewei, want zij verpesten het voor de rest.

Eind van de middag hebben we daar nog een wandelingetje naar Moose Lake gemaakt. En jawel, net als eerdere meertjes die naar wild vernoemd zijn, deed ook dit meer zijn naam weinig eer aan: Slechts wat zaagbekken zwommen er rond.

We hebben toen eerst gegeten op de parkeerplaats en zijn pas daarna teruggereden naar de camping, ook in de hoop nog wat wild te zien onderweg. Nou, ons geduld werd beloond. We hebben nog een raaf, een eekhoorn en eh... verder helemaal niets gezien op die 50 km naar de camping.

Dag 56: Fire Permit

Onbewolkt en 20^oC, dus het zou een mooie wandeldag worden in de Valley of the Five Lakes. Maar we hadden beter moeten weten, want de weersvoorspellingen hier zijn verschrikkelijk onbetrouwbaar, dus liepen wij met laaghangende bewolking in de regen. Gelukkig was de wandeling maar 1½ uur, waardoor we de lol er nog wel van in konden zien. En ook de vijf meertjes waren echt wel de moeite waard, dus zeker geen verloren ochtend.

Wat ook wel leuk was, was dat we in het struikgewas naast het pad moeder Spruce Grouse met haar kroost ontdekten die rustig op hun plekje bleven rondhuppelen. Uiteindelijk zochten de kinderen toch maar de beschutting van moeder op in de regen. Het zou trouwens ook iedere andere hoen geweest kunnen zijn, want de vrouwtjes van de verschillende soorten hoenen zijn voor een leek nauwelijks uit elkaar te houden. Maar de Spruce Grouse komt hier in ieder geval voor, dus daar houden we het dan maar op.

's Middags hebben we nog een wandelingetje rond Lake Annette gemaakt waar, na Linde, ook Marijn een Loony vond. In dit geval dan de ‘breeding adult' van de Common Loon. Linde blijkt toch wel oog voor detail te hebben, want zij vond weer leuke bloemetjes die Marijn op de foto kon zetten.

Eind van de middag zijn we weer op dezelfde camping bij Jasper gaan staan, ditmaal met fire-permit. Je betaalt hier nl. CAD 8,80 om een vuurtje te mogen stoken, maar dan is ook wel onbeperkt hout aanwezig. Marijn kon dus weer lekker vuurtje stoken en Linde en Floor gaven er een mooi percussie concert bij op de lege ijsthee-poeder-bussen.

Ze werken hier met die fire-permits, omdat ze niet willen hebben dat je hout sprokkelt of zelf hout meebrengt, bevreesd als ze zijn voor de Mountain Beetle, de kever die hier hele berghellingen aan bos verwoest. Eerst worden de dennennaalden bruin en uiteindelijk blijft er niet meer dan een kale boom over. Je kunt vaak het verschil niet zien tussen een helling waar die kever zich heeft uitgeleefd of waar een bosbrand heeft gewoed. We laten onze eigen houtvoorraad dan ook angstvallig in de camper.

Dag 55: Ice Explorer

Vanochtend zijn we met de ‘Ice Explorer' (soort superbus) de Columbia Icefield opgeweest, of eigenlijk het eerste stukje van de Athabasca Glacier. Leuk om met zo'n Ice Explorer de gletsjer op te rijden en even een rondje op de gletsjer te lopen. Ook onze ‘gids' Markus had een hoop interessante zaken te melden.

Zeker voor Linde en Floor was het toch de eerste ervaring op de gletsjer. Floor, die werkelijk in elk meer dat ze ziet wil gaan staan (met blote voeten natuurlijk, ongeacht de temperatuur!), ging nu voor de verandering maar met haar hoofd in een gletsjerriviertje hangen om wat water te drinken. Een normaal mens pakt gewoon met z'n handen wat water, maar goed. Daarnaast waren die twee blonde dames van ons weer een gewild object voor de vele Koreaanse fotocamera's. Maar dat kenden we al van eerdere vakanties.

Voor een echte gletsjerervaring moet je echter verder de gletsjer op. Nu mochten we net 3 meter buiten het mooi geëffende en met blauwe pyloontjes afgebakende rondje van zo'n 50m x 50m voor de 25 minuten die ons gegund werden. Gletsjerspleten of mooie ijsvormen en de typische blauwe ijskleur kregen we dus helaas niet te zien.

's Middags zijn we de Icefields Parkway verder afgereden richting Jasper en hebben weer enkele mooie pauzestops en -wandeling gemaakt. De mooiste waren de Upper en Lower Sunwapta Falls en de Athabasca Falls.

En onderweg kwamen we hem dan eindelijk tegen: papa Bighorn met z'n vriendjes. Een indrukwekkende kop hebben die beesten toch met zulke enorme horens. Die wil je op je pad liever niet tegenkomen.

Dag 54: The presence of animals and plants is not the reason for preservation areas, but the presence of men

De helft van de vakantie zit erop. We hebben al erg veel gezien en zijn benieuwd naar wat de tweede helft ons gaat brengen.

We begonnen de dag met regen, zoals voorspeld. Daarom zijn we eerst een film in het Lake Louise bezoekerscentrum gaan kijken. Het ging over de bedreiging van wildlife door toename van het toerisme. Vooral de Grizzlybeer heeft moeite met het behouden van een goede leefruimte. Toen we daarna naar het drukbezochte meer zelf gingen kijken, vonden we dat toch wat minder. Ja, het ligt mooi, maar al die toeristen en een werkelijk gigantisch hotel aan de oever van het meer, liet toch wel heel duidelijk het dilemma van het park zien. Het moet toch ook wel vaak de frustratie van parkrangers zijn om toeristen te zien ‘recreëren' in deze prachtige natuur. We zijn zelf weer heel snel weggegaan Wij houden toch meer van ongerepte natuur waar we in wat meer rust kunnen genieten.

Daarna zijn we de Icefields Parkway opgereden richting Jasper. Deze 230 km lange weg tussen Lake Louise en Jasper verbindt Banff NP met Jasper NP. We zijn tot halverwege bij Icefield Centre gevorderd.

Het is een schitterend mooie weg, met regelmatig een pauzeplekje waar je een mooi uitzicht op één van de vele gletsjers of markant gevormde bergen hebt. De Mistaya Canyon (alweer een mooi uitgesleten canyon) vonden we tot nu toe het mooiste van deze route.

Onderweg zagen we nog een kleine zwarte beer. Opnieuw zagen we mensen die vaak uit de auto stapten en werkelijk midden op de weg foto's stonden te maken. We realiseerden ons toen dat wij in het begin ook graag foto's van wild wilden maken, maar we hadden nog altijd wel de ruimte gelaten aan het wild om ‘niet gestoord te worden' en ook altijd wel de auto op een veilige manier stilgezet. Misschien kwam het wel omdat we 's ochtends de film gezien hadden, dat we er nu een wat triest gevoel bij hadden. Hiermee willen we niet zeggen dat wij niet meer zullen stoppen voor foto's, maar we proberen in ieder geval een fatsoenlijke afstand te bewaren.

Dag 53: Naar de kapper

Ook vandaag een relaxte dag. Terwijl de dames naar de kapper waren, heeft Marijn een nieuwe wandelbroek gekocht. Zelfs in het mondaine Banff is de buitensportkleding een stuk goedkoper dan in Nederland. Desondanks hebben we geen verdere aankopen gedaan.

Daarna hebben we Banff achter ons gelaten en zijn we naar Lake Louise doorgereden (nog steeds in Banff NP).

Bij het dorpje Lake Louise wilde we eigenlijk op Moraine Lake nog een keer gaan kajakken met de kinderen. Maar omdat het al laat in de middag was, er geen kajaks maar alleen kano's te huur waren en omdat we eigenlijk iets avontuurlijkers zochten dan een ‘plichtmatig rondje' over het meer, hebben we er toch maar van afgezien. Linde was hevig teleurgesteld, zeg maar boos. Dus zonder de belofte dat we deze vakantie echt nog een keer gaan kajakken kwamen we er niet af.

Het dagje kajakken met Lo Camps heeft zoveel indruk gemaakt op ze, dat ze het er nog bijna dagelijks over hebben. Het liefst zouden ze alvast een volgende vakantie met hem willen bespreken.

Dag 52: Nieuwe accu

Een rustige maar nuttige dag vandaag. Pas om 11.00 uur reden we van de camping af. Dat is wel eens anders geweest.

De afgelopen dagen hadden we steeds vaker problemen met de accu van de camper. Starten ging moeizaam, de 12V-220V omvormer (voor als we op een natuurcamping staan) wilde niet meer (die gebruiken we dan voor de laptop, om de accu's van de fototoestellen op te laden en voor nog wat andere hebbedingetjes), maar voornamelijk voor de ladyshave van Inge. Die werkt alleen maar via de omvormer (en niet op de 110V hier) en als dat niet meer mogelijk is, dan moet Marijn wel in actie komen. Beren met een dikke vacht langs de weg zijn leuk, maar eentje in de camper ...?

Dus Cruise America's Traveler's Assistance voor de derde keer gebeld, zodat we er even naar konden laten kijken. De accu bleek zo goed als dood te zijn, dus werd er een nieuwe in gezet, maar niet voordat er behoorlijk wat gediscussieerd werd over de prijs van de accu. Over de 15 minuten werk à CAD 52,50 excl BTW werd niet moeilijk gedaan.

De rest van de dag hebben onze, via Marktplaats geregelde, National Historic Sites Pass ten volle benut. Eerst naar de Cave and Basin. Dit zijn hot springs, waarvan eentje in een onderaardse grot. Uiteindelijk is hieruit het eerste nationale park van Canada ontstaan.

Ook waren we nog even naar het Banff Park Museum geweest dat een grote verzameling opgezette zoogdieren en vogels heeft, waarvan de meesten meer dan 100 jaar oud zijn.

De geplande wandeling door de plaatselijke wetlands hebben we maar achterwege gelaten i.v.m. een bear-warning. Een Grizzly met 2 cubs en Elken met jonkies zijn actief in het gebied en dan kun je beter het zekere voor het onzekere nemen.

Tenslotte had Linde nog een goede dag. Na 16 eerdere muntvondsten, werd er nu een heuse Loony gevonden. Ze twijfelt nog waar ze die aan gaat besteden.

Dag 51: Johnston Canyon Trail

Prima wandelweer vandaag: droog, zo en nu dan wat zon en niet te warm. Een mooie gelegenheid om een wat langere wandeling te maken: de Johnston Canyon Trail.

De trail loopt door een smalle canyon waar loopbruggen aan de canyonwand zijn opgehangen waardoor je echt ìn de canyon loopt met de snelstromende rivier meters onder je. Na de Upper Falls van de Johnston Creek (voor de meesten is dit het eindpunt van de wandeling) zijn we verder doorgelopen naar de Ink Pots. Dit is een leuke wandeling door het bos naar enkele jade-groene mineraalbronnen waar het water naar boven borrelt.

Al met al moest er toch zo'n 350 meter hoogteverschil overwonnen worden en 11 km afgelegd worden. Linde heeft dit uitstekend volbracht en ook Floor heeft 3/4 van de wandeling zelf gelopen.

Wij dachten dat we al een forse camper hadden met zo'n 7,5meter, maar sommige mensen hier rijden werkelijk in mega campers en dan hebben ze er ook nog eens een forse 4x4 achter hangen. Zo zagen we deze week een camper, formaat grote touringbus met aan alle kanten slide-outs (uitschuifbare delen aan de zijkant om je camper nog groter te maken), die er niet zomaar een autootje achter had hangen, maar een Hummer! Tja, verschil moet er zijn.